DE Singer-Songwriter

Singer - Songwriters.

Ik hou van ze. De eenzame troubadours die de wereld rondreizen met enkel hun gitaarkoffers en hun mentale bagage. Die mentale bagage bezingen ze in gevoelige liedjes, terwijl ze zichzelf tokkelend begeleiden op hun akoestische gitaren, spelend voor een ieder die het maar horen wil. De singer -songwriter heeft dingen meegemaakt, hij of zij heeft een verhaal te vertellen, een verhaal met een lach, of met een traan, een verhaal dat troost, dat je aan het lachen maakt, of dat je na laat denken over de wereld, over het leven.

Dat is voor mij de singer - songwriter, een afstammeling uit de eeuwenoude traditie van de troubadours, de bluesmannen, de protestzangers en de folkies. Maar er is iets mis met de singer - songwriter.. net alsof ze ziek zijn, bevangen met het hipster-virus. Singer - songwriters vinden zichzelf te belangrijk, het gaat om hen, ZIJ moeten in de picture staan, hun verhalen verdwijnen naar de achtergrond. Kijk ons eens artistiek zijn is het credo, vaak geaccompanieerd met een grote hoornen bril, een hoedje, en een baard. Mannelijke singer - songwriters hebben tegenwoordig een baard.

Steeds meer komt de rage op van de singer - songwriter die wil dat het stil is tijdens zijn optreden. Mensen mogen niet praten, zelfs niet fluisterend onder elkaar reageren op zijn liedjes. De zaal moet dood, en doodstil zijn, anders loopt de singer - songwriter weg. Respectloos noemt hij zijn publiek, respectloos ten opzichte van zijn kunst. Hoe durven ze een biertje te bestellen terwijl hij zijn woord verkondigt?

Vanavond zag ik het licht. 1 spotje, 1 (valse) gitaar, 1 singer - songwrit(S)ter. De zaal was stil. Muisstil. Doodstil. En dat al tijdens de soundcheck. Geen seconde heeft deze artieste, dit geboren talent, te hoeven vragen of het iets zachter kon in de zaal. De zaal was stil. Muisstil, doodstil. Betoverd misschien.

Respect dwing je af. Als je maar goed genoeg bent, en als je verhaal het maar waard is te vertellen, zijn er mensen die luisteren. Mensen die meegevoerd, mensen die betoverd willen worden. Als je maar goed genoeg bent, is de zaal stil.

Vanavond zag ik het licht, respect dwing je af.

Bloggen

Ik wil gaan bloggen.

Blogs schrijven, schrijven wat mij dagelijks opvalt, wat me bezighoud, met een ironische, cynische, of sarcastische knipoog. Ik wil gaan bloggen!

Waarom wil ik gaan bloggen? Omdat iedereen die interessant is blogt! Acteurs, muzikanten, schrijvers, presentatoren, hoogleraren, journalisten: iedereen die iets zinnigs te melden heeft ( of vaker: denkt dat hij/zij iets zinnigs te melden heeft…) blogt!

Ben ik interessant? Heb ik iets zinnigs te melden? Misschien, wie zal het zeggen? Ik houd mezelf in ieder geval graag voor dat het zo is, dat ik interessant ben, dat ik iets zinnigs te zeggen heb, dat mensen zitten te wachten op mijn mening, mijn verhaal, en dat ik daarmee hun dag of hun leven verrijk. Conclusie: waarom ben ik nog niet veel eerder begonnen met bloggen?!

Bloggen, wat een mooi woord eigenlijk, een werkwoord, afgeleid van weblog, de plek waar interessante mensen hun verhalen plaatsen, met het doel het leven van anderen te verrijken… Of is er misschien een andere reden? Aandacht? Jezelf een bepaald imago aanmeten? Of misschien zijn de meeste bloggers wel net als gewone mensen, en vinden ze het fijn hun frustraties op het internet te uiten. En heel heel heeeeeel misschien, doen sommige bloggers het wel om dezelfde reden  als ik…. Als studieontwijkend gedrag, of uit pure verveling.

En toch doet het wat met een mens, het schrijven van zijn eerste blog. Ik denk dat het niet mijn laatste is, ik denk dat ik er maar mee doorga, misschien dat ik wel net zo interessant wordt als mijn collega-bloggers!

En mocht het de spuigaten uitlopen, mocht ik mezelf echt zo waanzinnig interessant gaan vinden dat het niet meer op een blog past... dan kan ik altijd nog columns gaan schrijven.

Columnisten zijn namelijk de meest interessante mensen op deze aardkloot.