18

Ik houd van vrouwenstemmen. Het moet er maar eens uit: Ik houd van vrouwenstemmen, van zingende vrouwenstemmen wel te verstaan, geen vrouwenstemmen die telefonisch abonnementen proberen te verkopen of geld voor goede doelen willen. Nee, ik houd van zingende vrouwenstemmen.

Misschien begon het toen ik Janis Joplin voor het eerst hoorde, dat rauwe randje, bijna tegen het valse aan.. ik vind het prachtig! Het bluesy geluid van Rory Block dat ik leerde kennen via de muziekcomputer in het café van m'n vader, ik kon er geen genoeg van krijgen. Alanis Morissette die in de 2e aan me werd voorgesteld door klasgenoot Jan, ik was meteen verkocht. Bonnie Raitt zingt me regelmatig in slaap.

Afgelopen zomer kon ik m'n geluk niet op. Sofie Letitre betoverde me in het Oude Postkantoor in Groningen, Bells of Youth grepen me op Noorderzon, en Lavalu maakte me bijna aan het huilen op FestiFarm. Op datzelfde Midsummer FestiFarm gaf Qeaux Qeaux Joans een van de mooiste optredens die ik ooit heb mogen meemaken.

Ongeveer 6 jaar geleden werd ik op slag verliefd, het was een donderdagavond, open sessie in de kroeg van m'n pa, ik vergeet het nooit meer. Met m'n rug naar het podium stond ik met wat vrienden te praten toen zij begon te zingen. Alanis Morissette, Ironic, de mooiste stem die ik ooit had gehoord. Ik draaide me om en wist: daar, met die gitaar in haar handen zit de liefde van mijn leven.

Nu, 6 jaar later wonen we samen, en soms, heel soms pakt ze haar gitaar en zingt ze nog eens voor me.
Ik verander dan direct weer in dat jongetje van 18, op slag verliefd.

"Ode aan een straatmuzikant"

Ode aan een straatmuzikant,

Daar staat hij,
op de hoek van de straat, gitaar in z'n hand.
Lange grijze haren.
Voorbijgangers lopen haastig over de klinkerstenen, en kijken glimlachend op,
een bekende melodie.
Zijn voeten tikken het ritme.
Het publiek loopt door,
de tijd tikt door.
Hij blijft staan.
Gitaar in z'n hand laat hij ze de tijd even vergeten, een seconde.
Een glimlach.

Goede Voornemens.

Dus, 2013....

'T is 3 januari 2013, na 1'en, en ik lig klaarwakker.
Op zich niet zo heel vreemd, ik ben een goede denker, en daardoor een slechte slaper, het komt vaker voor dat ik rond dit tijdstip wakker ben dan dat ik slaap.

Maar toch, ik lig wakker, ik lig na te denken. 2013. Een nieuw jaar.

Veel mensen maken tijdens de jaarwisseling van de gelegenheid gebruik om een lijstje te maken met goede voornemens, een lijstje met de beste bedoelingen, die vaak na een paar dagen alweer kan worden verscheurd, verbrand of weggegooid.Ik doe niet aan goede voornemens, ik houd mezelf er toch niet aan. Noem het gebrek aan discipline, noem het anarchisme.

Toch zijn er een aantal dingen die ik dit jaar wil, en misschien wel moet bereiken. Ten eerste wil ik dit jaar toch echt mijn bachelor halen, want man, man, man, dat wordt wel eens tijd. Na 4,5 jaar studeren lijkt het me prettig om een papiertje te hebben, een schriftelijke erkenning dat ik echt iets kan.

Maar als ik dat papiertje heb, die diploma, wat dan? Tsja, wat dan?

Ik moet wat met m'n leven gaan doen, ik moet er wat van maken. Ik voel de druk van de maatschappij op m'n schouders, de maatschappij die vindt dat de kunsten onzinnig zijn, onnodig, en met die mening mijn studie compleet teniet doet. Die maatschappij vindt dat ik serieus moet worden, iets met mijn leven moet gaan doen. En het ergste: ik trek me er iets van aan...

24 februari wordt ik 25... een kwart eeuw, en wat is de tijd ontzettend snel gegaan. Misschien moet ik inderdaad iets met mijn leven gaan doen, voordat ik altijd dat 'eeuwige talent' blijf. Misschien heeft de maatschappij gelijk...

Ineens schieten de woorden van John Lennon me te binnen, de woorden die op het dashboard van elke Wicked Camper in Australia staan geplakt: "Life is what happens to you while you're busy making other plans". Natuurlijk heeft de maatschappij geen gelijk, John Lennon heeft gelijk, John Lennon heeft namelijk altijd gelijk ( Yoko Ono daargelaten...) .
Ik blijf lekker doorstuderen! Minor, Master, de hele rambam!

 En daarna? Wereldreis! Om uiteindelijk natuurlijk wereldberoemd te worden, maar dat lijkt me logisch.

Goede voornemens hebben geen zin, "Life is what happens to you while you're busy making other plans", John Lennon zou het vast met me eens zijn geweest.

All I Want For Christmas...

Dames en heren, het is weer zover, de kersttijd is weer aangebroken.

Kerst, geweldig voor de een, verschrikkelijk voor de ander.
Kerst is zo'n feest waarvan de negatievelingen onder ons zeggen dat ze er niets mee hebben. Eten, drinken, liefde en gezelligheid, blegh.

Eerlijkheid gebied te zeggen, ik ben zelf ook zo'n negatieveling, ik heb weinig met t hele kerstgebeuren. Tuurlijk, de vrije dagen, het gezellig samenzijn met vrienden en familie, veel eten en nog veel meer drinken, prachtig, zou het niet willen missen. Maar kerst is ook het feest van hypocrisie, het feest van kop in het zand steken en even voor een paar dagen niet denken aan de gruwelen die elders in de wereld nog altijd gebeuren. Ik denk niet dat de Syriers dit jaar bijvoorbeeld een fijne kerst hebben, of wat te denken van de ouders van de kinderen die zijn omgekomen bij de schietpartij in Newtown.. Maar laten we daar nu niet aan denken terwijl we ons volstoppen, dat komt in het nieuwe jaar wel weer.

Ach weetje, misschien ben ik ook wel te negatief, misschien is het allemaal zo erg niet. Kerst brengt ook mensen samen, doet mensen vergeten en vergeven, en dat is natuurlijk ook prachtig. Neem Serious Request, als voorbeeld voor de Nederlandse kerstgedachte. Elk jaar worden er 3 dj's in een Glazen Huis, ergens op een groot plein in Nederland opgesloten, om een week lang niet te eten, weinig te slapen, en ontzettend veel geld op te halen voor een goed doel. Elk jaar worden de geldbedragen die zij ophalen groter, terwijl de economie toch nog steeds geen tekenen van aantrekken vertoont. Serious Request brengt mensen samen. Samen strijden voor dat ene doel, hoewel toch vaak erg ver van ons bed, maar toch in die ene week erg dichtbij. Serious Request is voor mij de kerstgedachte.

Waarom heb ik dan toch nog steeds niets met kerst? Is het de hype? De drukte van mensen die last minute kerstcadeautjes moeten shoppen? Misschien is het de Drent in mij die, onbewust, toch wel erg gehecht is aan de 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' - mentaliteit, en kerstmis is nu eenmaal niet het feest van 'normaal' doen (hoe relatief normaal ook is).

Nee, ik denk dat het de muziek is. Gadverdamme, wat een ontiegelijke klotenmuziek wordt er elk jaar weer met kerst gedraaid! En er komt ook niks nieuws bij he?! Ja, nog een Band Aid, of Mariah Carey die nog een keer All I Want For Christmas uitbrengt, nu, met nog meer ad libs en rare uithalen dan vorig jaar! En als die liedjes nou alleen die twee dagen die kerst zijn worden gedraaid, en desnoods kerstavond er nog bij, maar neeeee, nee, Sinterklaas heeft zijn boot nog niet ingepakt, wat, de cadeau's zelfs nog niet! Het eerste vlokje sneeuw is nog niet gevallen, de eerste nachtvorst heeft de boerenkool nog niet bereikt. De bladeren zijn nog niet van de bomen, of George Michael, Mud en Slade knallen alweer uit de speakers. Ze zijn simpelweg niet te negeren. En het zijn allemaal van die zoetsappige liedjes over 'hoe eenzaam het is deze kerst', of hoever iemand wel niet moet rijden om bij zijn geliefden te zijn. Nou, whooptidoo!

En dan te bedenken dat er ook echt mooie kerstliedjes gemaakt zijn! The Band's 'Christmas Must Be Tonight', heb ik tijdens kerst nog nooit op de Nederlandse radio gehoord, dito voor The Pogues en hun New Yorkse sprookje, of The Eagles die thuiskomen voor kerst. Maar de ultieme kerstmuziek zal sowieso niet op de Nederlandse (populaire) radiostations worden gedraaid...

Gelukkig heb ik een laptop, en ben ik niet aan de radio gebonden. Morgen draai ik Bach.

Scriptieblues...

Eigenlijk zou ik deze blog nu niet moeten schrijven.

Eigenlijk moet ik me nu vol overgave op mijn scriptie storten, schrijven alsof m'n leven ervan afhangt. Maar mijn ogen zijn vierkant, m'n aandachtspanne die van een goudvis die telkens rondjes zwemt in dezelfde kom en geen idee heeft waar hij vijf seconden geleden was.Lettertjes dansen op m'n beeldscherm, als mieren rennend door de sneeuw.

 Eventjes rust.

Ik schrijf een scriptie over de blues, of concreter, over het duivelsbeeld dat zo veelvuldig voorkomt in de blues. Saints and Soulsellers, sinners and prodigal sons, tricksters and badmen, prachtige termen, lang niet zo mooi te vertalen in het Nederlands, allemaal komen ze voorbij, allemaal hebben ze diepe culturele betekenissen. Peetie Wheatstraw, Tommy, Lonnie en Robert Johnson, Skip James en Son House, helden uit het verleden, helden wiens voetstappen in de geschiedenis staan geschreven, helden die iets hebben betekend voor de wereld, helden die iets hebben achtergelaten waar nu, vele jaren later nog altijd aandacht aan wordt besteed door studenten zoals ik.

Ik wil ook iets voor de wereld betekenen, ik wil ook iets achterlaten. Ik wil ook ooit een held genoemd worden. Maar dit even tussendoor.

De blues heeft zich meester gemaakt van mijn hoofd.  Ik sta op de "crossroads", geen idee welke kant ik op moet.Vandaag bijna 3.000 woorden geschreven, en niet tevreden. Een studiegenote verwoordde het laatst prachtig, Alissa, ik citeer:

"Scriptie.

Het is net alsof ik met een hele grote puzzel bezig ben van een landschap. Alle bomen, bloemen, kantjes en vogels zitten netjes op hun plek, maar nu zit je nog met de hele berg 'blauwe stukjes lucht' die er allemaal inpassen en je hebt geen idee welke waar moet"

Ik heb hetzelfde gevoel. Ik sta op de crossroads, en ik weet niet waar naar toe. Ondertussen vertelt Robert Johnson me via Spotify dat hij "Hellhounds on his trail" heeft, en dat "he's gotta keep movin'". Ik heb hetzelfde probleem, ik moet ook weer bezig, want die scriptie Hellhounds zitten ook op mijn trail.

"I shouldn't be writing this blog, I know
Lord I should'nt be writing this blog now oh I know,
But I'm stuck here at these crossroads, and I don't know where to goooo"

Don't Think Twice, It's All Right.

Don't Think Twice, It's All Right.

Bob Dylan, hij achtervolgt me. Waar ter wereld ik ook ben, Dylan is er ook. Nooit in persoon natuurlijk, dat zou wat zijn! Nee, Dylan's liedjes zijn er altijd.

Als je er over nadenkt is het ook best wel logisch, de beste man is 71 jaar, debuteerde 50 jaar geleden, en bracht afgelopen jaar zijn 35ste (!!) studioalbum uit. Bijna vreemd dat er niet meer muziek van de grootmeester wordt gedraaid.

Maar toch vind ik het opvallend, Dylan achtervolgt me, met 1 nummer in het bijzonder. Don't Think Twice, It's All Right.

De eerste keer dat ik het nummer hoorde was ik meteen verkocht. Het soepele gitaarspel, het zuivere stemgeluid (voor Dylan's doen zeker!) , en de boodschap, Don't Think Twice, It's All Right.

Ik hoorde het voor het eerst toen ik "The Freewheelin' Bob Dylan" voor m'n verjaardag kreeg van m'n zwager. Hij had er een behoorlijke tijd over gedaan om het album te vinden, Bob Dylan bleek namelijk blank te zijn...

Sinds die tijd blijven we elkaar tegenkomen. 2010, vakantie in Australie, een avondje stappen in een behoorlijk alternatieve kroeg waar voornamelijk experimentele techno en andere elektronische rommel werd gedraaid. Net toen we op het punt stonden te vertrekken was Dylan daar, Don't Think Twice, It's All Right.

Lopend over de vismarkt in Groningen, in de verte het geluid van een straatmuzikant. De akkoordenopbouw klinkt direct als muziek in m'n oren.. Don't Think Twice, It's Allright.

Afgelopen zomer, het Noorderzonfestival in datzelfde Groningen. De waanzinnige Tightropes geven een akoestische funky, bluesy show weg. Halverwege het optreden is er een moment van bezinning. Gitarist en zanger Marco gaat zitten met zijn gitaar op schoot en begint te pingelen... "There ain't no use to sit and wonder why babe..." Don't Think Twice, It's All Right.

Zo zijn er nog veel meer anekdotes op te noemen waar Bob en ik elkaars wegen kruisten, maar die zal ik jullie onthouden.

Feit is dat ik Don't Think Twice, It's All Right een beetje heb geadopteerd als motto. Hoewel het nummer gaat over een man wiens geliefde bij hem weggaat, is mijn interpretatie iets anders.

Don't Think Twice, It's All Right is een levensles. Denk niet teveel na, maar doe wat je wil, wat je denkt dat goed is. Alles komt goed. Bij elke twijfel, bij elke beslissing die ik moet nemen zit Dylan op m'n schouder om me eraan te herinneren dat het leven kort is, en dat je alles eruit moet halen.

Bob, bedankt.

Don't Think Twice, It's All Right.

DE Singer-Songwriter

Singer - Songwriters.

Ik hou van ze. De eenzame troubadours die de wereld rondreizen met enkel hun gitaarkoffers en hun mentale bagage. Die mentale bagage bezingen ze in gevoelige liedjes, terwijl ze zichzelf tokkelend begeleiden op hun akoestische gitaren, spelend voor een ieder die het maar horen wil. De singer -songwriter heeft dingen meegemaakt, hij of zij heeft een verhaal te vertellen, een verhaal met een lach, of met een traan, een verhaal dat troost, dat je aan het lachen maakt, of dat je na laat denken over de wereld, over het leven.

Dat is voor mij de singer - songwriter, een afstammeling uit de eeuwenoude traditie van de troubadours, de bluesmannen, de protestzangers en de folkies. Maar er is iets mis met de singer - songwriter.. net alsof ze ziek zijn, bevangen met het hipster-virus. Singer - songwriters vinden zichzelf te belangrijk, het gaat om hen, ZIJ moeten in de picture staan, hun verhalen verdwijnen naar de achtergrond. Kijk ons eens artistiek zijn is het credo, vaak geaccompanieerd met een grote hoornen bril, een hoedje, en een baard. Mannelijke singer - songwriters hebben tegenwoordig een baard.

Steeds meer komt de rage op van de singer - songwriter die wil dat het stil is tijdens zijn optreden. Mensen mogen niet praten, zelfs niet fluisterend onder elkaar reageren op zijn liedjes. De zaal moet dood, en doodstil zijn, anders loopt de singer - songwriter weg. Respectloos noemt hij zijn publiek, respectloos ten opzichte van zijn kunst. Hoe durven ze een biertje te bestellen terwijl hij zijn woord verkondigt?

Vanavond zag ik het licht. 1 spotje, 1 (valse) gitaar, 1 singer - songwrit(S)ter. De zaal was stil. Muisstil. Doodstil. En dat al tijdens de soundcheck. Geen seconde heeft deze artieste, dit geboren talent, te hoeven vragen of het iets zachter kon in de zaal. De zaal was stil. Muisstil, doodstil. Betoverd misschien.

Respect dwing je af. Als je maar goed genoeg bent, en als je verhaal het maar waard is te vertellen, zijn er mensen die luisteren. Mensen die meegevoerd, mensen die betoverd willen worden. Als je maar goed genoeg bent, is de zaal stil.

Vanavond zag ik het licht, respect dwing je af.